شیرین‌بیان با نام علمی Glycyrrhiza glabra به فارسی (مَهْک) و به لاتين (رگليس) گفته می‌شود و در گویش اصفهان و طب سنتی قدیم به (مِجو) و در زبان کردی به (به لک) شهرت دارد.

شيرين بيان گیاهی خودرو از تیره سبزی ‌آساها می باشد که در جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیا رويش دارد.

در اکثر نقاط ایران خصوصا در شهرستان خاتم مروست و نواحی شرقی و شمال شرقی همچنین آذربایجان، استان کرمان و سلسله کوه های بختیاری و شهرستان اقلید در استان فارس به فراوانی می‌روید. ارتفاع این گیاه  تا یک متر و در نواحی معتدل تا دو متر می‌رسد.

برگ‌های آن مرکب است و از ۴ تا ۷ زوج برگ به اضافه یک برگچه انتهایی تشکیل شده است که به دليل ترشح شیره، چسبنده‌اند.

گل های اين گياه مایل به آبی و میوه‌اش شامل ۵ تا ۶ دانه مایل به قهوه‌ای بوده و ریشه‌ها و ریزوم های گیاه شيرين بيان دارای پوستی قهوه‌ای‌ رنگ یا سیاه و مغز زرد رنگ می باشد. 

طول برگ‌های باریک آن ۷ تا ۱۵ سانتیمتر بوده و شامل ۹ تا ۱۷ برگچه‌ بيضوی شکل می باشد.

گل‌های این گیاه ارزشمند به رنگ های ارغوانی، زرد، بنفش یا آبی مایل به سفید بوده همچنين میوه گیاه شيرين بيان، غلافی و مستطیل شکل به طول ۲ تا ۳ سانتیمتر بوده و معمولا هر میوه دارای ۳ تا ۶ عدد دانه لوبیا شکل می باشد.

قدمت و تاريخچه اين گياه با ارزش به حدود ۴۰۰۰ سال پیش و به زمان بابلیان باز می گردد که از شیرین بیان به عنوان تقویت ‌کننده بدن استفاده می کردند.

-------------------------------------------------------------------

برای دانلود فایل معرفی گیاه شیرین بیان اینجا کلیک کنید.

-------------------------------------------------------------------